Zor geldim, ben bu yolları zor geldim.
Yokuşum hep dikti.
Yorulduğumda küfretmemek için bahaneler buldum kendime.
Yaşamak dedim, umut dedim, hayal dedim gökyüzüne bakarak.
Yokuşa çıkarken fren tutmayan arabanın geri geri kaçması gibiydi.
Ait olamadım hiçbir hayale.
Tutunamadım o çok sevdiğim gençliğime.
Kederli bir şarkı gibiydi yolun sonu.
Mutlulukla hep kavgalıydık.
Değer miydi? bilemedim.
Bir gün gözlerimi açtığımda hayalim yanı başımdaydı.
Heyecandan tutamadım göz yaşlarımı
Kaybederim korkusuyla daha sıkı sarıldım.
Sarıldıkça korktum.
Korktukça kaybettim.
Kimsesiz kalmış gibi kalana kadar.
Yok sayıldım, fark edilmedim, beklenmeyen bir misafir gibiydim.
Örselendi ruhum.
Yoruldu kalbim.
Vazgeçmedim…
İnanmak dedim, başarı dedim, sarıldım kendime.
Sevmek dedim, sevilmek dedim, sarıldım öğrencilerime
Gitmek dedim, kalmak dedim, başardım sonunda…
Gülmek dedim, ağlamak dedim, koptum dalımdan
Öğrendim dedim, öğrettim dedim, buluştuk sonunda.
Aradığım mutlulukla…
Mine Kar Özbek
(24.11.2021)