Eskiden kuyumculuk esnaflıktan öte bir sırdaşlık, bir güven müessesesiydi...kimin ne aldığı da ne sattığı da, nedeni de nasılı da, o dükkanın içinde fısıldaşır o esnafın hatıratında ebediyete ulaşırdı. Kiminin gelinin beğendiğine gücü yetmez, kiminin en kıymetlisi ata yadigarı göz yaşıyla tezgaha bırakılır, kuyumcu gücüne, gönlüne ve güvenine göre alana da satana da destek olurdu...
Hayatının en güzel farkındalığını yaşadığı ruh ikizi ondan çok uzaklara gitse bile yaşam yeni sürprizlere gebeydi. Bu karmaşık ruh hali onda belirsizlik hissini çoğaltıyor aynı zamanda fiziksel rahatsızlıklarını da tetikliyordu. İnsanlara fazla mana yükledikçe bir şeyler ters gidiyor inadına herkes ondan uzaklaşıyordu. Bu onda kaygıyı arttırıyor aynı zamanda da öfkeyi çağrıştırıyordu. Öfkeliydi.
Ve işte bu kıtanın güney kısmında bir söylenti, rüzgârlardan hızlı bir şekilde denizleri aşarak İberya’nın maceraperest sahillerine, ardından Akdeniz’in ve Kuzey Denizi’nin ticaret limanlarına, ve son olarak da varlığının ayırdına vardığı kıta ve alem karşısında ne kadar da ufak kaldığını gören bir Avrupa’nın bütün serüvencilerine ulaşmıştı. Bir altın kraldan, altın krallıktan, hatta altın insanlardan söz ediliyordu, bir altın cennet geliyordu insanların gözlerinin önüne.
Altını alan ve satan insandır ama insanı satın alıp satmaya çalışan zaten insan değildir. Bunun farkında olmazsak boynu bükük solmuş bir gül gibi yaşarız. Altın gibi değerli olduğumuzu hatırlamak ve içimizdeki olumsuz düşüncelere değerli olduğumuzu kabullendirtmek gerekir. Çünkü kadayıfın altı kızardı yani vakit geldi çattı.
Onu kaşıkladığım an; bademler, nohutlar, kayısılar, buğdaylar birleşmiş ve ruhsal ihtiyacımı karşılamıştı. İşte o zaman anladım neden canımın aşure çektiğini. Harmoni sadece müzikte değil, her alanda kendini gösteren ve dünyayı güzelleştiren etmendi. Klasik müziğin özünü oluşturan harmoni, özellikle bu tatlıda kendini göstermiş ve her element birbirleriyle birleşmişti. Aşurenin sahip olduğu sembolik anlam aslında harmoni ile eşdeğerdi. Yaşadığımız evrenin özü, doğada, sanatta, insanda görebildiğimiz ve hissedebildiğimiz değer harmoniydi.
Tencerede kaynayan Aşureydi, içine başka katabileceği malzemeleri düşündü kadın, sonra tezgâhın üstünde bekleyen üzüme, özenle doğranmış kayısı, incir ve elmaya baktı, ve onları usulca içine attı. Tüm bunlara ceviz, badem ve fındık, üç dört de karanfil kattı, bir de seker konunca tadına doyum olmazdı...
Bizim kültürümüzde evde pişirilen aşure, pişi veya bişi ve helva üzerine yüklenen bir kutsallıkla özel günlerde komşulara ve eşe dosta da dağıtılmak üzere bol miktarda pişirilen yemeklerdir. Alanlar da Allah kabul etsin demeği ihmal etmezler, bu da arkasında bir niyet olduğu, bu amaçla yapılıp dağıtıldığı anlamına gelebilir mi? Yoksa bir dil alışkanlığı mıdır?
Tarifi sorsalar söyleyemezdi. Otomatiğe bağlamıştı artık, yılların tecrübesi söze dile gelmeyecek bir hafızada depolanıyordu. İşte bunun verdiği rahatlık, ve pandeminin verdiği bunalımla dikkatsizce yaptı aşuresini. Önceleri ne kadar kontrolcüyse, şimdi o kadar rahattı. Malzemeleri iki kez değil bir kez yıkadı mesela. Çok kirli bir yemek olmasa da pişirirken etrafa sıçan muhallebiyi her seferinde önce ıslak mendille kabasını aldırıp sonra sabunlu bezle silmedi.
Psikoterapist Dr. Murat Kemaloğlu ve yazar Tarık Günersel'in moderatörlüğünde, her [...]
